Κόλαση σημαίνει τιμωρία

Η Κόλαση. Ολοζώντανη
του Δάντη η φαντασία,
πραγματική, χειρότερη.
Έργο μας!!! Τιμωρία.

Η τιμωρία, η κόλαση
της απρονοησίας,
κράτος τό λεν ή άτομο,
ίδιας αλαζονίας.

Ίδιας ανικανότητας,
ίδιας αδιαφορίας
για το κοινό συμφέρον μας
κι αυτήν την ύπαρξή μας.

Κοντόθωροι, ανεύθυνοι,
ταγοί και "λαουτζίκος",
ζούμε τώρα την κόλαση
τού να μην έχουμ' ήθος.

Ζούμε την τιμωρία μας
νά 'χουμε τη "μαγκιά" μας
για το συμφεροντάκι μας
κι όχι για τα παιδιά μας.

Τo «τζιπ» μας, η επίδειξη,
η καλοπέρασή μας
«εν τω πολλώ ή εν σμικρώ»,
η έγνοια η δική μας.

Τα "πάντσερ", "εφδεκάξη" μας
του φόβου αντιμισθία,
κι ούτε δραχμή για "καναντέρ",
για ...άχρηστα εργαλεία.

Η βίλλα, η πισίνα μας,
"καλύβι" κι αποθήκη,
αλλά τα χόρτα τα ξερά...
Άσε τώρα, βαριέμαι.

Καμμιά σκέψη για "αύριο",
για το κοινό καλό μας,
μόνο πώς να βολέψουμε
τον όποιο εαυτό μας.

«Ώχ! αδερφέ» το "μότο" μας
«Άσε μας τώρα, φίλε,
ΕΓΩ καλά τά βόλεψα,
τσιμέντο, στάχτη γίνε!»

Ο Προμηθέας τη φωτιά
έφερε για καλό μας
κι εμείς, οι ευηθέστατοι,
τήν κάναμε εχθρό μας...



Άτεχνο πόνημα. Συγχωρέστε με. Προϊόν άμεσης ανάγκης ήταν όμως.
Της ανάγκης να "ξεφορτώσω" λίγο τη θλίψη, την απόγνωση, που μού σφίγγουν την καρδιά.