Το κινητό

Το κινητό, το κινητό δεν σταματά,
δουλεύει νύ-, δουλεύει νύχτα μέρα,
όλο στ’ αυτί τ’ ακουστικό,
να κάνω σκέψεις δεν μπορώ,
ούτε μιλώ στον διπλανό,
έγινα ντιπ, έγινα ντιπ φλογέρα...

Μιλάω σαν, μιλάω σαν μιά μηχανή,
σε βάρδια ...δέ-, σε βάρδια ...δέκα-δέκα,
κι από την πρώτη τη στιγμή,
ψάχνω το συνομιλητή,
που θα σφυρίξει στο αυτί,
δυό λόγια νέ-, δυό λόγια νέτα-σκέτα.

«Άκουσε σύ, άκουσε σύ, μανιακέ,
η πάρλα εί-, η πάρλα είναι μνήμα,
όλη τη μέρα να μιλάς,
τις ώρες σου να τις χαλνάς,
το χρόνο σου μη λησμονάς,
περνάει κι εί-, περνάει κι είναι κρίμα.»

Όμως εγώ, όμως εγώ ο ...κινητός
ξεχνάω τό, ξεχνάω τό καλό μου,
θέλω να "επικοινωνώ",
ό,τι και να σημαίνει αυτό,
γιαυτό κρατάω μυστικό,
πού είναι τό, πού είναι τό μυαλό μου.

(τραγουδείστε το
όπως ο Λάκης Χαλκιάς τη «φάμπρικα»
στους «Μετανάστες» του Μαρκόπουλου)